PAGLUSONG

(matapos ang “Silence” ni Martin Scorsese)

 

Hindi lumilingon sa pinanggalingan

ang sinumang tinuturuang lumakad

sa tubig. Itinatakda ng kawalan

 

ng pamilyar na maaapakan

ang mahigpit nilang pagkapit

sa hindi nababatid

 

ng karaniwang pananalig. Kamakalawa,

balyenang sumadsad sa maabong pasigan

ang barkong nagluwa sa mga Padre

 

sa bunganga ng Nagasaki. Pareho

ng mga naunang propetang natuto

na umpisang hakbang sa kabanalan

 

ang mismong pagkakanulo sa alaala

ng bayang pinagmulan, wala silang pagpipilian

kundi paniwalaang makakapitan

 

na parang salbabida ang pagdurusa

maging sa katahimikan. Mga disipulong ermitanyo

na nag-ukol ng mahabang panahon

 

sa dilim ng oratoryo, walang laman ngayon

ang kanilang abito kundi nakalibing

na eskapularyo, pahid ng panalangin

 

at linimento, samutsaring yerba at mga buto

na di nila alam kung paano ikakalat

sa dawag na hindi pa nahahalukay

 

ng kamay o araro. Ang kanilang pakay: 

ipayakap sa mga pagano

ang Pangalang hindi nila tiyak

 

kung mailalapat na parang tinapay at himno

sa mga dilang nangungusap

sa wikang walang sinumang

 

nakagagamay gaano. Kung sana ay maituturo

ang pagkilala sa mga senyal

ng nakatambang na sagabal

 

at peligro: ang katekismo ng sukal

na sumusulak sa lalamunang tinatrangkaso;

ang mga banyagang ritwal

 

na nilulutas sa pagsubok at pagpugot

ang pag-uusig ng atraso. Dagat na nahawi

sa gitna ang pahina ng bitbit na Libro

 

de Oraciones. Umilanglang sa hangin 

ang parangal para sa huling klero

na nangaral sa basalyong Hapones.

 

Sa labas ng kasko, nakaabang sa paglusong

ang alinsuwag na along naglilingid sa abiso

ng matatalas na bato.

 

Tulad ng krus na paulit-ulit nilang itatangging

apakan, pinakamabigat buhatin

ang talampakan

 

ganitong kaylayo ng isang hakbang

tuwing tinatawid ang daan

ng malalim na alinlangan.